Friends 4-ever // Hoofdstuk 12 // Marit

Vorige week lazen we over een nieuwsgierige Eva, die graag wilde weten wat Norah en Lily allemaal bespraken. Marit vond het niet nodig om hier naar te gaan raden (hoewel ze wel een vermoeden had waar het over ging). Ook las je het begin van de vriendschap tussen Eva en Stan. Vandaag kijken we wat de dag erna gebeurt, het bezoek aan de McDonalds…

Yes! Tijd voor de McDonalds!’ Dat enthousiasme had Marit eerder bij Eva of Lily verwacht, maar het was Norah die het uitriep.
‘M&M McFlurry, here I come,’ vulde Eva aan.
Marit grinnikte, terwijl ze haar telefoon uit haar jaszak viste. Hé, ze had een appje van papa.
Marit, kan je uit school meteen naar huis komen? Marloes heeft om half 3 rijles en kan niet op Samuël passen. Ik heb een vergadering, dus kan ook niet thuiswerken. Alvast bedankt.
Hè, waarom moest dit net vandaag gebeuren? Normaal was ze op vrijdag ruim voor half 3 uit school, maar precies nu ze met haar vriendinnen had afgesproken, kon Marloes niet oppassen.
‘Weet jij nu al welke smaak je gaat nemen?’ Eva kwam naast haar lopen en keek haar verwachtingsvol aan.
‘Eh …’ stotterde ze.
‘Je gaat toch wel mee?’ vroeg Lily benauwd.
‘Eh …’ zei ze weer. ‘Ik kreeg net een appje van m’n vader, of ik uit school meteen naar huis kan komen, ik moet oppassen op m’n broertje. Maar jullie mogen wel gewoon gaan hoor!’ Ze sloeg haar hand voor haar gezicht, waarom zei ze dat nu? Maar geen van de drie meiden leek het gek te vinden dat ze een appje van haar vader had gekregen over oppassen.
‘Hè, wat balen. Zullen we dan maar volgende week gaan?’ stelde Eva voor.
‘Volgende week kan ik sowieso niet. Jij toch ook niet, Noor?’ zei Lily.
Norah schudde haar hoofd. ‘Nee, dan heb ik een mentorgesprek. Dan de week erna maar?’
‘Nee, gaan jullie maar gewoon,’ zei Marit. ‘Dat geeft niks.’ Natuurlijk gaf het wel en baalde ze ervan, maar dat hoefden haar vriendinnen niet te weten. ‘Volgende maand is er weer een kans.’
Norah glimlachte. ‘Weet je het zeker?’
‘Ja hoor,’ antwoordde Marit, veel onverschilliger dan ze zich voelde. Snel typte ze een berichtje terug naar haar vader.
Kom nu naar huis. Kan Marloes het voortaan eerder zeggen als ze niet kan oppassen?
Voor ze zich kon bedenken, drukte ze op ‘verzenden’. Het was voor het eerst dat ze zoiets durfde te vragen, dat ze voor zichzelf op durfde te komen.
De eerste tien minuten van de rit naar huis fietste ze naast Lily. Die kletste honderduit en zou het niet opvallen dat ze stil was. Eva zou het misschien wel in de gaten hebben gehad en daarom was ze naast Lily gaan fietsen.
‘Jammer dat je niet meekunt!’ zei Lily, haar stem klonk heel oprecht. ‘Zonder jou is het toch niet hetzelfde.’
Marit moest een paar keer snel met haar ogen knipperen, om te voorkomen dat ze ging huilen.
‘Veel plezier!’ kon ze er net uitbrengen.
Toen ze alleen verder fietste, rolde er ineens een traan over haar wang. Driftig poetste ze hem weg, ze ging toch niet huilen omdat ze niet mee kon naar de McDónalds? Dat was wel heel triest. Maar diep vanbinnen wist ze dat het meer was, dat gedoe met oppassen op Samuël ook altijd! Woonde mama maar gewoon thuis… Meteen schudde ze die gedachte van zich af, dat zou niet helpen, waarschijnlijk zou alles dan nóg erger worden.
Ze zuchtte maar eens diep en probeerde aan iets leuks te denken. O ja, sinds kort mocht ze papa’s oude laptop gebruiken om verhalen op te schrijven. Als Samuël vanmiddag lief ging spelen, kon ze wel verder werken aan haar nieuwste verhaalidee. Ze had al vijf hoofdstukken geschreven en ze had nog genoeg ideeën liggen om er nog vijf te schrijven. Wie weet, kon ze het wel opsturen naar een uitgeverij en werd het een echt boek.
Ze had niet verwacht in een leeg huis thuis te komen. Toch bleef het akelig stil toen ze Samuëls naam riep. Ook Marloes gaf geen reactie. Ze plofte op een keukenstoel en pakte haar telefoon erbij. Er was weer een appje binnengekomen van papa.
Sorry Marit, ik hoor net van Marloes dat Samuël zolang bij tante Anja mag spelen. Roeland is er ook. Oppassen is dus niet nodig, zal vragen of ze het voortaan wat eerder door kan geven.
De tranen sprongen in haar ogen! Ze had voor niets zo hard gefietst en helemaal voor niks de afspraak met haar vriendinnen afgezegd. Waarom had Marloes haar niet even geappt, zo moeilijk was dat toch niet?
Ze legde haar hoofd in haar armen en snikte het uit. Het duurde heel lang voordat ze weer rustig was. Haar handen trilden nog een beetje toen ze een glas pakte en vulde met water. Jammer dat het zo ver fietsen was naar de McDonalds, hoewel ze nu totaal geen trek meer in een McFlurry had. Ze probeer niet te denken aan Norah, Lily en Eva, die het waarschijnlijk heel gezellig hadden met z’n drieën. Of zouden ze haar wel missen? Marit wist het niet goed. Ze kende hen eigenlijk nog maar vijf weken, maar het voelde al veel langer.
Haar telefoon trilde weer. Ze bekeek de foto die binnenkwam en glimlachte. Norah, Lily en Eva hadden een selfie gemaakt, waarop ze alle drie heel sip keken.
We missen je, had Eva erbij geschreven. Over twee weken gaan we gewoon weer, want we kwamen er net achter dat dan de herfstvakantie begint!
Wat lief van de meiden! De foto en de lieve woorden gaven haar een warm gevoel van binnen. Voor het eerst in haar leven had ze écht vriendinnen!
Ze pakte haar schooltas en nam die mee naar haar kamer. Daar aangekomen twijfelde ze even. Als ze nu haar huiswerk zou maken, dan hoefde dat morgen niet en kon ze zo lang schrijven als ze wilde. Maar aan de andere kant, ze had ook wel zin om nu wat leuks te doen.
‘Weet je wat,’ zei ze hardop tegen zichzelf. ‘Ik ga nu eerst een uurtje werken aan wiskunde en Nederlands en als ik daarmee klaar ben, mag ik een uur schrijven.’
Vol goede moed haalde ze haar wiskundeboek, map en rekenmachine tevoorschijn en stortte zich op de lastige sommen.

Vind jij het lastig om voor jezelf op te komen?

Waarom Marits moeder niet gewoon bij hen woont, zoal Marit graag wil, kan je in het volgende hoofdstuk lezen.

Liefs ,

Mirjam

4 Reacties

  1. Ahh wat sneu voor Marit. Hahah en die afspraak die ze met zichzelf maakt is echt jou. Grappig om dat terug te zien.

    Opkomen voor mezelf, soms kan ik het wel, soms kan ik het echt niet. Blijft altijd lastig.

    1. Ja, ik vond het ook echt wel zielig voor Marit. Maar het hoort wel bij de ontwikkeling die zij als karakter door moet maken. En ja, ik denk dat elk personage dat ik beschrijf wel iets van mij in zich heeft :/
      En inderdaad, opkomen voor jezelf is best moeilijk, bij mij lukt het de ene keer ook beter dan de andere keer!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.